het praattopic

Oranje ogen staarde even voor zich uit terwijl ze zachtjes met haar lange haar speelde. Sommige keken haar nog eens angstig aan. Andere bogen respectvol hun hoofd naar haar. Het kon Sara allemaal niet veel deren. ze was uiteindelijk toch alleen. En niets zou haar de warmte teruggeven die ze ooit van haar moeder had gevoeld. Maar zij was nu weg.. En dat alles was te danken aan haar vader. De vervloekte.. Hij had niet enkel haar zusje Meredith meegenomen nee ook haar moeder en haar hier achtergelaten. Om te sterven.. Tranen gleden over haar wangen terwijl ze omhoog kwam. Door de straten met ogen in haar rug geboord liep ze verder. Ze wou zo ver als haar benen haar konden dragen. Maar ze had haar plicht. Jonge onschuldige Falco. Hoe vel ze ook tegen zijn benoeming als leader was geweest. Was de jongen toch leader geworden. En had zij zich als Healer opgesteld als zijn persoonlijke begeleider. Geen woord mocht er gesproken worden over zijn vader.. Hunter.. Hunter wie haar ook had verraadden. Opnieuw aan die gedachte stroomde tranen over haar wangen. En toen ze dat beeld voor ogen kreeg viel ze op haar knieën. Zo statig als dat beeld stond, het had haar spiegelbeeld kunnen zijn. Handen verborgen haar gezicht terwijl tranen vrij over haar wangen stroomde. Ze wou woedend zijn, de mensen die haar in de steek lieten haten. Maar inplaats daarvan wou ze van ze blijven houden. Houden met heel haar hart en ziel.. Waarom was ze zo.. Vernielt.. Verdriet had haar overmant en ondergedrukt in een diepe poel van nietszeggendheid.

Langzaam kwam ze wankel omhoog en staarde ze even naar de lucht. Tranen stroomde vrij over haar gezicht die ze zonder veer succes probeerde weg te vegen. Haar lange blauwe haren waren in een vlecht bij elkaar gebonden en viel tot net iets onder haar kont. Haar donker oranje bruine ogen had ze als enigste overgenomen van haar vader. Setherian, degene wie ze nooit wou herinneren. En toch elke keer als ze in de spiegel keek zag ze hem in haar spiegelbeeld. Alsof hij ook haar ziel voor zich wou toe-eigenen. Het maakte haar bang maar ook sterk. Sterk om te weten dat hij haar nooit zou krijgen. Met verslagen passen probeerde ze zo ver mogelijk weg te komen van die vervloekte tuin. Ze strompelde verder tot ze bij het meer kwam. Even keek het jonge meisje om, was ze zo ver gelopen? Ze zuchtte zacht terwijl ze naar het kabbelende water keek. Iets in haar dwong haar te kalmeren. Wetend dat het water hier niet te diep was Trok ze haar korte jurk over haar hoofd uit en liet hem in het gras vallen. Haar onderjurk volgde ook en met enkel haar topje en korte broek dook ze in het water. Het koele water gleed gestroomlijnd langs haar lichaam en toen ze om naar adem te happen boven kwam leek de zon al iets warmer op haar huid te schijnen. Ze trok zichzelf op de kant en liet zich even achterover vallen. De zon haar laten drogen.

Zodra haar lichaam droger voelde trok ze haar onderjurk weer aan en bond ze die vast boven haar middel als kort shirt. Het was toch maar handig dat ze niet tegen die vervloekte jurken kon en toch altijd een korte broek onder haar onderjurk trok. Waardoor ze nu in zo ongeveer normale kleren liep. Haar hand gleed door haar blauwe haar voelend dat de Vlecht door het water er uit was geweekt en ze zuchtte zacht even. Ze liet haar benen weer bengelen in het water en staarde naar de overkant van het meer. Alsof daar antwoord was op al haar vragen. Echter besefte ze zich voor haar gevoel, haar vaders gevoel dat zij had over genomen, pas veelste laat dat er iemand achter haar kwam. Ze draaide haar hoofd half om en zag een gestalte die zij dankzij haar Healer schap wel van naam kon. "Hey." Begroette ze de blauwharige jongen van ongeveer haar leeftijd. Ze knikte naar het water dat rond haar benen cirkelde en glimlachte warm. "Wil je er bij komen? Er is meer als genoeg plaats." Ze probeerde haar stem zo warm, vriendelijk en oprecht mogelijk te laten klinken. Maar het kwam er krakerig en pijnlijk uit zoals haar stem altijd was als ze gelange tijd alleen was. Beschaamd richtte ze haar hoofd weer naar de overkant. Ze probeerde te glimlachen maar de naam alleen al van deze jongen was te pijnlijk voor haar om aan te denken. Het was de naam van haar tweelingbroer.. De jongen die in alles op haar vader leek, behalve zijn ogen.. Precies tegenovergesteld aan haar dus. Hij was net als haar vader al het slechte in deze wereld. Het gevoel verstikte haar en ze probeerde het zo veel mogelijk aan de kant te zetten. Nee dit was niet een zaak voor haar. Hij was hij, hij was Dave De Beare niet Dave Fel'dan.. Niets in hun was gelijk. Hij was een Elf net als zij was.. Hij was gewoon normaal.. Hij beschikte niet over krachten om Demonen op te roepen en ze als slaafjes te gebruiken zoals haar broer. Hij was iemand van haar volk, iemand die zij hoorde te vertrouwen. En toch zorgde denken aan zijn naam al voor kippenvel in haar nek.